به نقل از «باشگاه خبرنگاران»

باروی تخریب شده در گلپایگان قدمت باستانی ندارد

تاریخ انتشار: ۲۷ اردیبهشت ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۷۶۵۰۴۱

رئیس اداره میراث فرهنگی گلپایگان در خصوص دیوار تخریب شده توسط شهرداری گفت: بر اساس بررسی‌های کارشناسی در پنج سال اخیر مشخص شد که این دیوار که تنها هشت متر از طول آن باقی‌مانده بود، بقایای باروی پشت مسجد عمو کرم است و  با توجه به اینکه در کنار خیابان قرار داشت در دهه‌های گذشته تقریباً تمامی بخش‌های آن درطی ساخت وساز‌های جدید و تعریض کوچه‌ها و خیابان‌های تخریب و منازل مسکونی به‌جای آن سر برآورده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

مصطفی قانونی  با رد قدمت باستانی این دیوار گفت: برخلاف خیلی از نظرات مبنی بر قدمت باستانی این دیوار، با توجه به اینکه دیوار باقیمانده تقریباً ویرانه بوده و به دلیل نامشخص بودن مالکیت آن و زمین‌های مجاور و همچنین به دلیل نا رضایتی مالکان پلاک‌های مجاور آن در فهرست میراث فرهنگی به ثبت ملی نرسیده بود با این‌حال با توجه به احتمال خطر ریزش آن و بر اساس شکایت‌های مالکان پلاک‌های مجاور، شهرداری گلپایگان امروز اقدام به تخریب آن کرد.

او گفت: اگرچه این دیوار در فهرست میراث ملی به ثبت نرسیده بود، اما بدلیل قدیمی بودن آن انتظار می‌رفت که شهرداری پیش از تخریب با اداره میراث فرهنگی شهرستان نیز هماهنگی لازم را انجام دهد.

قانونی افزود: در این شهر تاریخی  متناسب با ادوار مختلف تاریخی بارو‌های متعددی برای حفاظت از بافت شهری گلپایگان احداث شده بود که اکثر آن‌ها متعلق به دوران اسلامی است.

رئیس میراث فرهنگی گلپایگان با بیان اینکه این بارو‌ها در ادوار مختلف تاریخی با هدف محصور کردن بخش‌های مختلف شهر (محل زندگانی مردم) و بخش‌های حکومتی و یا محل زندگی حکام شهر احداث می‌شدند تا در مواقع حساس جنگ و لشگر کشی‌های بیگانگان، با اجتماع زنان و کودکان در آن‌ها مردان بتوانند در دفاع از منطقه کمک کنند، گفت: هم اینک بخش‌هایی از این بارو‌ها در اطراف شهر و به ویژه حومه گلپایگان هنوز باقی مانده است.

او گفت:در ادوار مختلف به ویژه طی ۵۰ سال اخیر با پیشرفت و توسعه شهر و شهرسازی نوین وسعت این بارو‌ها به ویژه از اوایل دوره پهلوی دستخوش تغییر و تخریب گسترده شده و به همین دلیل بخش‌های متعدد این بارو‌ها تخریب و فقط بقایای محدودی از آن‌ها در نقاط مختلف شهر وجود دارد.

قانونی افزود: در حال حاضر مطابق با بررسی‌های کارشناسی، هیچ بنای تاریخی متعلق به دوران پیش از اسلام حداقل در داخل شهر گلپایگان وجود ندارد به گونه‌ای که کهن‌ترین اثر تاریخی این شهر مسجد جامع گلپایگان است که در حدود ۹۰۰ سال قدمت دارد.

منبع: مهر

باشگاه خبرنگاران جوان اصفهان اصفهان

منبع: باشگاه خبرنگاران

کلیدواژه: دیوار باستانی گلپایگان میراث فرهنگی میراث فرهنگی بارو ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۷۶۵۰۴۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

ظهور و سقوط شهر باستانی هرم‌ها

شهر ۲۰۰۰ ساله «تئوتیئواکان» در مکزیک زمانی یکی از بزرگ‌ترین مراکز شهری در جهان باستان بود و حالا به یکی از مقاصد محبوب گردشگران تبدیل شده است.

به گزارش ایسنا،‌ «تئوتیئواکان» (Teotihuacan) که در ۵۰ کیلومتری شمال شرقی «مکزیکوسیتی» امروزی واقع شده است، یکی از بزرگترین مراکز شهری جهان باستان بود و مشخص نیست چه کسی آن را بنا کرده است. این شهر در فاصله بین ۲۱۰۰ سال قبل (یعنی زمان که ساخت آن آغاز شد) تا حدود ۱۴۰۰ سال قبل (یعنی زمانی که وارد دوره افول شد و آتش‌سوزی رخ داد که خسارت بزرگی به جای گذاشت) رونق داشت. با این حال حتی با افول «تئوتیئواکان»، این شهر هرگز به طور کامل از بین نرفت و «آزتک»‌ها بعدها مرتبا برای اجرای مراسم‌هایی به این مکان مراجعه می‌کردند.

«لایوساینس» درباره این شهر باستانی نوشته است: مشخص نیست ساکنان «تئوتیئواکان»، این شهر و بناهای داخل آن را چه می‌نامیدند. نام کنونی این شهر را «آزتک»ها انتخاب کردند و معنای آن «مکانی که خدایان خلق شدند» است.

«تئوتیئواکان» در دوران اوج خود، یک مرکز شهری به مساحت ۲۰ کیلومتر مربع با جمعیتی معادل بیش از ۱۰۰ هزار نفر را در برمی‌گرفت و تأثیرگذاری آن تا مرکز مکزیک و حتی گواتمالا مشهود بود.

این شهر با استفاده از یک طرح شبکه‌ای، سازماندهی شده بود و بسیاری از مردم در آنچه که محققان با نام «مجموعه آپارتمانی» عنوان می‌کنند، زندگی می‌کردند که چندین خانواده را شامل می‌شد. یک پروژه نقشه‌برداری باستان‌شناسی حدود ۲۲۰۰ مورد از این سازه‌ها را در داخل شهر شناسایی کرد و کاوش‌ها نشان داد که مصالح برخی متفاوت است و در ساخت برخی از آنها سنگ و گچ آهکی بیشتری استفاده شده است.

«خیابان مردگان»

خیابان اصلی شهر که امروز با نام «خیابان مردگان» شناخته می‌شود، در محور شمالی ـ جنوبی قرار دارد. طول این خیابان ۳.۲ کیلومتر است و سه مجتمع هرمی بزرگ را شامل می‌شود.

«هرم ماه»

در انتهای شمالی این خیابان، «هرم ماه» که برگرفته از یک نام آزتکی است، قرار دارد. تحقیقات اخیر نشان می‌دهد این بنا در چند مرحله بین سال‌های ۱ تا ۳۵۰ پس از میلاد ساخته شده است. این بنا به عنوان یک سکوی کوچک شروع شد و در نهایت به یک هرم با ارتفاع ۴۶ متر تبدیل شد. سکوهای مرتفع آن احتمالاً برای تشریفاتی استفاده می‌شده است که مردم بتوانند از زمین هم شاهد آن باشند. در مقبره‌های مرتبط با این سازه، بقایای قربانی‌های انسان و حیوان همراه با اشیاء خاکسپاری مانند سنگ‌های ابسیدین کشف شده است.

در کمتر از نیم کیلومتری جنوب «هرم ماه»، «هرم خورشید» قرار دارد. این هرم با ارتفاع بیش از ۶۳ متر، یکی از بزرگترین سازه‌های ایجاد شده در دنیای جدید «پیشا کلمبیا» است که در حدود سال ۲۰۰ میلادی ساخته شده است.

در سال ۱۹۷۱، یک گروه باستان‌شناسان تونلی را در زیر هرم کشف کردند که ورودی آن در نزدیکی «خیابان مردگان» قرار داشت. آنها تونل را کاوش کردند و دریافتند که به یک اتاقک به شکل برگ شبدر منتهی می‌شود که متأسفانه در دوران باستان غارت شده بود. این غار احتمالاً برای انجام مراسم خاصی مورد استفاده قرار می‌گرفته است.

کشف دیگری که اواخر سال گذشته اعلام شد، گنجینه کوچکی از هدایا بود که ممکن است به زمان شروع ساخت هرم بازگردد. در میان اقلام یافت‌شده یک نقاب مارپیچ سبز وجود داشت که ممکن است تصویرگر چهره یک فرد باستانی باشد.

«معبد مار پَردار»

«معبد مار پَردار» که به نام «La Ciudadela» نیز شناخته می‌شود، در جنوب «هرم خورشید» واقع شده است. نقطه کانونی این بنای تاریخی یک هرم شش پله‌ای کوچکتر از دو نمونه دیگر در «خیابان مردگان» است. دو مجتمع آپارتمانی واقع در نزدیکی آن نیز ممکن است محل سکونت اشراف‌زادگان شهر بوده باشند.

گمان می‌رود این هرم در قرن سوم پس از میلاد ساخته شده است. در این سازه سرهایی متناوب تصویرگر «کوئتزالکواتل»، خدای آزتک‌ها و موجودی هستند که به نظر می‌رسد «تلالوک» (Tlaloc)، دیگر خدای «آزتک»ها را به تصویر می‌کشد.

گور حدود ۲۰۰ نفر در نزدیکی این هرم کشف شده است. بسیاری از آنها مردان جوان بودند و پیشکش‌های کنار گورها نشان می‌دهد جنگجو بودند. این نکته که بسیاری از آنها با مچ‌های ضرب‌دری در پشت کمر پیدا شدند، نشان می‌دهد آنها را بسته بودند و به دلایلی قربانی شده‌اند. زنان جوان و چند مرد مسن نیز به همراه پیشکش پیدا شدند.

هنرهای نقش بسته روی دیوار

«تئوتیئواکان» به خاطر نقاشی‌های دیواری رنگارنگش شهرت دارد. آنها را می‌توان در بسیاری از مجتمع‌های آپارتمانی شهر و همچنین در ساختمان‌های دیگری که به عنوان کاخ‌ها و معابد شناخته می‌شوند، پیدا کرد. در میان نقوشی که می‌توان دید، تصاویری از خدای طوفان آزتک‌ها و همچنین خدایی است که محققان آن را «الهه بزرگ» می‌نامند. نقوش دیگر شامل پرندگان، پلنگ، جغد و مارِ پردار است.

با بررسی برخی از هرم‌های مشهور این شهر مشخص شد که «تئوتیئواکان» چند زمین‌لرزه شدید را در فاصله ۱۰۰ تا ۶۰۰ میلادی تجربه کرده است. 

باستان‌شناسان فکر می‌کنند زلزله‌های بزرگ نه تنها به اهرام شهر آسیب فیزیکی وارد کرده، بلکه ممکن است به بی‌ثباتی ساختارهای اجتماعی و سیاسی آن منتهی و در نهایت به نابودی شهر منجر شود.

انتهای پیام